In het analoge tijdperk was een dia-avondje iets waarmee je jarenlange vriendschappen op het spel zette. Zelfs op de fotoclub weerklonk in de verduisterde ruimte regelmatig gesnurk.
Tegenwoordig is een diashow hét middel om een serie foto’s op een aantrekkelijke manier te verpakken. Letterlijk, want je fotobewerkingssoftware of een gespecialiseerd programma maakt er een heel kunstwerkje van. Gevorderde amateurs en professionals gebruiken vaak Lightroom, maar met Photoshop Elements kan het ook – althans, als je de Windows-versie hebt… Maar Mac-gebruikers hoeven niet te treuren, want het kan eveneens met iPhoto.
Een paar algemene tips, want hoe je zo’n slideshow precies in elkaar zet, verschilt van programma tot programma. Het begint met het verzamelen van de gewenste foto’s op het gewenste formaat (meestal kan de software het verkleinen voor z’n rekening nemen). Die zet je vervolgens in de gewenste volgorde. Dan is het nog een kwestie van eventueel muziek, titels en/of overgangen tussen de ‘dia’s’ toevoegen en het resultaat exporteren in een universeel bestandsformaat.
Laat foto’s niet te kort in beeld staan, maar ook niet te lang. Een seconde of vier, vijf is vaak een gulden middenweg. Pas op dat de overgangen en andere toeters en bellen niet meer de aandacht gaan trekken dan de foto’s zelf. Met name het Ken Burns-effect, waarbij een foto gaat ‘bewegen’ en het beeld in- en uitzoomt, vind ik een beetje té. Een simpele overvloeier of een overgang waarbij de nieuwe foto de vorige uit beeld draait, is vaak mooier. Met muziek is het ook oppassen, indien je de diashow ergens publiceert. Voor je het weet, heb je een boete aan je broek wegens een inbreuk op andermans auteursrecht. Gebruik zogenaamde rechtenvrije muziek of draai anders zelf een deuntje in elkaar met een muziekprogramma als je muzikaal bent.
Vaak wordt het eindresultaat opgeslagen als een PDF- of videobestand (respectievelijk zonder/met effecten en geluid). Hou de bestandsomvang in de gaten als je de diashow op een website wilt zetten of wilt mailen. Dit kan betekenen dat je concessies moet doen op de vlakken resolutie (= beeldgrootte) en/of beeldkwaliteit. En één oude waarheid uit het analoge diatijdperk geldt nog steeds: maak je series niet te lang!
Lees ook:Non-Photokina fotonieuws en nieuwtjes
Lees ook:Tip van de week: croppen
Lees ook:West Side Stories viert driejarig bestaan
Lees ook:Tip van de week: geen ‘blauwtje’ bij sneeuwfoto’s
Lees ook:Tip van de week: ga niet voor groen