Als je hele kleine onderwerpen zoals bloemen en insecten groot op de foto wilt krijgen, is een macrolens iets voor jou. Weliswaar kun je met 
veel kitzooms ook aardig dichtbij komen, maar de beeldkwaliteit is dan verre van optimaal en ware grootte (1:1) zit er niet in. Dit laatste betekent dat het onderwerp net zo groot wordt weergegeven op het sensorbeeld als het in werkelijkheid is. Zelfs het kleinste vlindertje wordt zo een schermvullend monster.
Macrolenzen zijn er met verschillende vaste brandpuntsafstanden. De kortere uitvoeringen (35 of 50 mm) zijn bij uitstek geschikt voor allround gebruik. Met de langere versies (90, 100 of 150 mm) kun je wat meer afstand bewaren, wat vooral goed van pas komt bij schichtige beestjes. Bovendien loop je minder risico dat je jouw eigen schaduw mee fotografeert. Deze langere macrolenzen zijn trouwens ook erg geschikt voor portretten en ‘tabletops’.
Een macrolens is niet bepaald goedkoop. Voor de kortste versie betaal je nieuw een paar honderd euro; voor de langere varianten navenant meer. Maar als kleine onderwerpen je specialiteit zijn, kun je nauwelijks zonder. Hoewel ook een compactcamera z’n voordelen heeft voor macrowerk. Je kunt er vaak erg dichtbij mee komen, en de van nature grote scherptediepte is in het close-upgebied een pre. Als je dicht op je onderwerp kruipt, neemt die scherptediepte (wat van voor tot achter scherp op de foto komt) namelijk in sneltreinvaart af. Waar je met een spiegelreflex vaak extreem hoge diafragmawaarden (F 11 en hoger) zult moeten instellen om een bloem helemaal scherp op de plaat te krijgen, gaat dit met de meeste compactcamera’s als het ware vanzelf.
Lees ook:Tip van de week: scherptediepte
Lees ook:Tip van de week: minder scherpte is soms meer
Lees ook:Tip van de week: scherp van voor tot achter
Lees ook:Tip van de Week: selectieve scherpte
Lees ook:Tip van de week: zin en onzin van scherptediepte ‘regelen’