De digitale trukendoos
In wezen is digitaal fotograferen niet zo fundamenteel anders dan analoog fotograferen – al zou je dat niet zeggen als je van een antieke Nikkormat op een D7000 met z’n talrijke menu’s en submenu’s overstapt. En als je wilt, kun je nog steeds de afwerking overlaten aan de centrale. Maar voor het ‘echte werk’ 
lonkt natuurlijk de wondere wereld van Photoshop.
De ‘betere amateur’ had vroeger zijn of haar doka. Op de fotoclub was je al een hele baas wanneer je een donkere onweerslucht nog dreigender maakte door deze ‘door te drukken’. Tegenwoordig haal je voor een paar tientjes een complete digitale gereedschapskist in huis, waarmee de meest wilde effecten en zelfs ingewikkelde fotomontages binnen bereik komen. The sky is the limit… en dat is nou net het probleem.
Dat mensen de boel een beetje bedonderen door een fletse lucht wat blauwer te maken en een lelijke lantarenpaal weg te ‘shoppen’, is tot daar aan toe. Zulke dingen gebeurden vroeger ook al, alleen een stuk minder vaak en een heel stuk minder makkelijk. Dat zelfs amateurmodellen tegenwoordig bijna standaard een complete facelift en een virtuele vermageringskuur meekrijgen, vind ik minder, maar wie ben ik… Overigens heb ik weer geen moeite met complete schilderwerkjes uit de computer, omdat de maker er geen misverstand over laat bestaan dat het is gefaket.
Alle mogelijkheden van Photoshop en aanverwante programma’s ten spijt, blijft een slechte foto echter een slechte foto. Dat geldt op het technische, maar ook en vooral op het creatieve vlak. Bij een goede basisopname vormt een beetje nabewerking als het ware de kers op de taart. Bij een slechte ontaardt het (te) vaak in een geforceerde poging om een gebrek aan inhoud te verbloemen.
Lees ook:Analoog versus digitaal I
Lees ook:Wie maakt de foto: jij of de camera?
Lees ook:Reportagefoto 23: verlaten fabriek
Lees ook:Tip van de week: software voor ’n prikkie
Lees ook:Tip van de week: optisch of softwarematig