Trap niet in verkooptrucs
Reclame is altijd een beetje liegen. Zeker als de concurrentie groot is, en de onderlinge verschillen relatief klein. Een aantal jaren terug werd nog al eens gegoocheld met het aantal megapixels. 
Een camera met een sensor die slechts 3 of 4 megapixels leverde, braakte dan opeens foto’s van 6 of 8 megapixels uit. Het trucje heet interpolatie. Kort en simpel: die extra pixeltjes verzint de camera er gewoon bij. Dat dit geen volwaardig alternatief is, kun je zien op het plaatje hiernaast.
Hoewel de interpolatietruc tegenwoordig nog maar zelden voorkomt, schermen veel compactcamerafabrikanten trots met iets vergelijkbaars: digitale zoom. Ook dit is geen gelijkwaardig alternatief voor echte (optische) zoom. Digitale zoom is alleen praktisch bruikbaar voor opnamen met een resolutie die veel lager ligt dan het maximumaantal megapixels dat je camera kan ophoesten. Anders krijg je beelden die veel weg hebben van een digitale blokkendoos. →
moderne internetbrowser met Adobe Flash Player 9 of later aan boord en een behoorlijke kennis van het Engels (Japans mag natuurlijk ook…), bieden de videotutorials van de Nikon Digitutor wellicht uitkomst. Ook als je een ouder model hebt, zoals de D90 of de D5000, kun je voor een virtuele praktijkcursus op de 
cameramodellen al een paar maanden na de introductie flink in prijs. Bij een spiegelreflexcamera van dik duizend euro kun je een paar honderd euro besparen met een paar maandjes geduld.
Wanneer je na een aantal jaar toe bent aan een nieuwe camera en besluit dat je toch liever met merk X in zee gaat dan met merk Y, is zo’n ‘erfenis’ een dure grap. Na een systeemwissel kun je jouw oude body immers niet meer als reserve gebruiken, en de inruilprijs stelt meestal weinig voor.
Bijna iedereen gaat ervan uit dat meer automatisch beter is, en is graag bereid daar extra geld voor neer te tellen. Zonder zich af te vragen of men al die pixels respectievelijk paardenkrachten werkelijk nodig heeft.
Veel mensen hebben moeite om de knoop door te hakken bij de aanschaf van een nieuwe camera. Al die verschillende merken, uitvoeringen en modellen die elkaar in sneltreinvaart opvolgen, werken verwarring – en in het verlengde daarvan impulsaankopen – in de hand. Je kunt jezelf een dure miskoop besparen als je een paar dingen voor jezelf op een rijtje zet voordat je naar de winkel stapt of surft.
In eerste instantie beschikten alleen compactcamera’s over een videofunctie. Bij een spiegelreflex zit immers de spiegel in de weg. Maar na de introductie van Live View – waarbij je net als bij een compactcamera het scherm gebruikt in plaats van de optische zoeker – volgde video al snel. Inmiddels zijn er bijna geen spiegelreflexen meer te vinden zónder video. Zelfs Sony, dat het langst de boot afhield, is over de streep.
Loading ...
niet helemaal goed samenwerkt met de lens. De scherpte ligt dan niet op, maar voor of achter het onderwerp (‘front focus’/‘back focus’). Bij een lichtsterke lens met helemaal geopend diafragma kan dat rampzalig zijn.
Bij spiegelreflexen kan het ook een schakelaartje bij de objectiefmond zijn, met nog een derde stand ‘M’. Dat laatste staat voor ‘Manual Focus’ (handmatig scherpstellen). In de autofocusstand staat de ‘S’ voor ‘Single’ en de ‘C’ voor ‘Continu’. Maar wat is de beste keus… en wanneer?
Die hebben allebei namelijk een negatieve invloed op de beeldkwaliteit.