Scheidend vermogen
Iedere fotograaf wil dat zijn of haar camera zo scherp mogelijke plaatjes levert – hoewel het soms fijn is (bijvoorbeeld bij portretfotografie) als het ook een tandje minder kan. Maar hoe bepaal je wat scherp is en wat niet?
Vanouds keken testers van objectieven en film vooral naar de weergave van kleine details: hoe kleiner, hoe beter. Dit staat bekend als scheidend of oplossend vermogen, en voor beeldsensoren geldt grosso modo hetzelfde verhaal. Nu kan een beeldsensor in beginsel geen details
weergeven die kleiner zijn dan de elementen waaruit die chip is opgebouwd: de zogenaamde photosites – algemeen bekend als ‘pixels’. Daaruit zou je afleiden: hoe meer pixels de sensor bevat, hoe beter de detailweergave.
Het aantal megapixels alleen zegt niet alles. Boven een deelvergroting uit een opname van een krantenpagina met een spiegelreflex met 10 megapixels; onder uit eenzelfde opname met een compactcamera met een vergelijkbare sensorresolutie.
In principe is dat ook wel zo, maar in de praktijk ligt het toch wat genuanceerder. In de eerste plaats is de ene pixel de andere niet. Op een kleine beeldsensor, zoals die van een compactcamera, zitten de piepkleine beeldpuntjes heel dicht op elkaar gepropt. Hierdoor zal het signaal van één pixel dat van z’n buren gemakkelijk verstoren, en kan een toename van de sensorresolutie (het aantal megapixels dus) per saldo zelfs leiden tot een slechtere beeldkwaliteit.
Bovendien ben je er nog niet met de sensor alleen: het objectief blaast ook een partijtje mee. Je hebt niks aan een prachtige full-frame spiegelreflex met 24 of 36 megapixels als je daar een objectief op monteert dat de potentiële beeldkwaliteit niet kan waarmaken. Bij de topcamera’s van tegenwoordig is vaak niet de camera zelf, maar het objectief de bottleneck. Daarover een volgende keer meer.
Uit een praktijktest van een gebruiker blijkt dat de sensor tijdens de eerste paar duizend opnames vuiltjes aantrekt, óók als er geen lenzen worden verwisseld.
