Wat moet dat?
Zuid-Frankrijk. Een toeristische reportage voor een consumentenblad. Helemaal geen vervelende opdracht. Op een camping met een strandje zitten enkele kleine kinderen te spelen – twee helemaal bloot. Het is een allerliefst tafereeltje en ik besluit er een paar foto’s aan te wijden – met een f/2.8 100 mm lens.
Als ik even later uit een toilet van de camping kom staat een man mij op te wachten. Hij kijkt niet vriendelijk en zijn eerste woorden zijn dat ook niet. “Wat moet dat met die foto’s?” Een Nederlander dus. Nou geef ik op normale vragen altijd een normaal antwoord. Maar bij een benadering zoals hier reageer ik in dezelfde geest en dat vormt zelden de basis voor een goed gesprek.
Ik vertel hem dus dat ik mij niet geroepen voel om verantwoording af te leggen over mijn daden. Dat brengt de man niet in een betere stemming. Sterker nog, hij meldt dat hij mij ‘een viezerik’ vindt. En pas dan dringt de werkelijke reden van zijn benadering tot mij door. Naïef, toegegeven, maar eigenlijk ook wel positief. De man blijkt de vader van één of misschien wel alle kinderen op de foto’s.
Mijn uitleg helpt. Het op de camera laten zien van de foto’s ook. Ik adviseer de wantrouwende vader in het vervolg toch een meer informerende houding te kiezen. Want ik ken collega’s die heel wat botter en zelfs fysieker reageren als ze in hun werk worden gestoord…
Eén de kinderfoto’s werd als spread in het tijdschrift van de opdrachtgever geplaatst. Want het was een allerliefst tafereeltje.
Lees ook:Vanfleteren jr. fotografeert vader Stephan
Lees ook:Eddy de Jongh in Het Uur van de Wolf
Lees ook:Kieken uit de caravan: fotoworkshop en kamperen
Lees ook:Photoshop CC-update: oppassen…
Lees ook:Het detail telt