Met de EOS 5DS en 5DS R heeft Canon weer een fikse voorsprong genomen in de
megapixelrace. Velen vragen zich af of dat wel kan: 50 megapixels op een sensor van het formaat van een kleinbeeldnegatief. Natuurlijk kán dat, technisch gesproken. Een APS-C-sensor is minder dan half zo groot als de full-framesensor van de 5DS/5DS R, en bij APS-C zijn 24 megapixels inmiddels schering en inslag, terwijl Samsung er zelfs 28 megapixels op kwijt kan.
Of het ook altijd slim is, is een andere zaak. Fotografen die graag in het schemerdonker met hoge ISO-waarden werken, zijn beter af met een andere camera uit de Canon-stal. Je moet ook bedenken dat die gigantische bestanden heel veel opslagruimte op en rekenkracht van je computer vergen. Elk (jpeg-) bestand dat je opent, vraagt 150 megabyte aan werkgeheugen (50 miljoen pixels maal drie, omdat er drie hoofdkleuren zijn).
Maar als je die enorme detailrijkdom echt nodig hebt of denkt te hebben, en je computer kan het aan, dan is er nóg een absolute vereiste om die torenhoge resolutie waar te maken: goede objectieven. Bij tests zoals van DxOMark blijkt dat er maar heel weinig objectieven zijn die genoeg oplossend vermogen leveren voor de 36 megapixels van een camera als de Nikon D800E of D810. Bij nóg hogere sensorresoluties wordt die kloof alleen maar groter. Je blijft dan effectief ergens tussen pakweg 15 en 30 megapixels steken. Natuurlijk verdwijnen er niet echt megapixels, maar wat 
je ziet (of liever gezegd: niet ziet) is ‘vals detail’.
Ik heb zelf een tijdje geleden een artikel over scherpte geschreven voor Focus en daarbij een praktijktest gedaan met een goed en een slecht objectief op m’n Pentax K-3 (APS-C, 24 megapixels). Hierbij een paar uitsnedes op ware pixelgrootte: oordeel zelf…
Lees ook:Scherp of niet scherp – I
Lees ook:Tip van de week: foto’s overzetten
Lees ook:Tip van de week: megapixels, wat moet je ermee?
Lees ook:Tip van de week: oude lens, nieuwe body
Lees ook:Daar is-ie weer: de Nikon D800…