Tot voor kort lag de lat voor amateurspiegelreflexen bij 16 (Nikon) respectievelijk 18 megapixels (Canon). Onlangs ging Sony daar met z’n nieuwe 24-megapixelchip royaal overheen. 
Ook bij systeemcamera’s lijken 20 miljoen beeldpuntjes of meer de norm te worden. Terwijl Nikon in het professionele segment volgens de geruchten een camera (de langverwachte D800) met 36 megapixels op stapel heeft staan.
Natuurlijk zijn meer pixels in principe welkom voor de detaillering. Vooropgesteld dat er geen extra beeldruis roet in het eten gooit, al speelt dat probleem tegenwoordig vooral nog op bij overmatig bepixelde compactcamera’s. Aan de andere kant waren zes megapixels nog niet zo lang geleden meer dan toereikend voor prints op A4-formaat, en tien voor A3. Er is geen enkele reden waarom dat veranderd zou zijn. Alleen wie z’n foto’s achteraf flink bijsnijdt (en dus pixels ‘weggooit’), heeft bij voorbaat behoefte aan méér.
Bovendien mag je niet vergeten dat meer pixels ook meer geheugenruimte in beslag nemen. In hetzelfde bestandsformaat en met dezelfde compressie nemen foto’s van 24 megapixels viermaal zoveel plaats in als foto’s van 6. Nu zijn grote geheugenkaarten tegenwoordig heel betaalbaar.
Maar de harde schijf van je computer loopt navenant sneller vol, en probeer zo’n gigantisch bestand maar eens te uploaden of te mailen…
Ook voor de snelheid waarmee je achter elkaar foto’s kunt maken, zijn meer megapixels niet bevorderlijk. Dus óf je kunt snelle serieopnames in de hoogste resolutie vergeten, óf je camera houdt het na een seconde of twee, drie alweer voor gezien. Met andere woorden: ieder voordeel heeft z’n nadeel. Vergeet dus niet dat megapixels ook en vooral een marketingargument zijn, en staar je er niet op blind.
Lees ook:Tip van de week: groter of sneller? De trends voor 2017
Lees ook:Nikon D800 eindelijk op komst
Lees ook:Hoe kies ik een nieuwe camera? – 2
Lees ook:Canon-sensor met 250 miljoen pixels
Lees ook:Tip van de week: sensorweetjes