Camera’s worden steeds slimmer én zelfstandiger. Veel beeldbewerkingen die vroeger uren moeizaam knip- en plakwerk achter de computer kostten, rollen nu in een oogwenk kant-en-klaar uit het apparaat. Een voorbeeld is panoramafotografie. In het filmtijdperk had je daarvoor een speciale camera nodig. Later ingewikkelde software en een gepimpt statief. Met de Sweep Panorama-functie van Sony hoef je alleen nog maar uit de losse pols een pirouette te maken, en klaar is Kees.
Ander voorbeeld: HDR-foto’s uit blik. Ook HDR was tot voor kort voer voor specialisten. Tegenwoordig: een druk op de knop en de camera maakt een drietal opnamen met verschillende belichtingen. Na wat rekenwerk rolt daar dan zo’n ultradynamisch, kleurig kunstwerkje uit. Vanmiddag maar eens in de praktijk uitgeprobeerd, en eerlijk gezegd valt het resultaat me niet mee. Oké: het licht was niet geweldig, en ik moet de optimale instellingen nog zien te vinden. Maar toch…
Bijkomend nadeel: voor een behoorlijke HDR-plaat moet je sowieso een statief meesjouwen, of je nou zelf die verschillende belichtingen tot één geheel combineert of dat aan de camera overlaat. Als de afzonderlijke foto’s niet tot op de pixel nauwkeurig overlappen, wordt het eindresultaat nooit echt scherp.
Lees ook:Vuurwerkfoto’s: mooi en … moeilijk
Lees ook:Winterse luchten
Lees ook:Panoramafotografie… maar dan anders
Lees ook:World Photo Day 2015
Lees ook:Tip van de Week: schaduwen ophelderen