Mijn eerste telelens was, zo’n drie decennia terug, een Panagor 200 mm F 3,5. Die kostte me nieuw welgeteld 129 gulden, en voor een paar tientjes kocht ik er een 2x teleconverter bij. 
Daarmee haalde ik een heuse 400 mm in huis, al was de beeldkwaliteit niet daverend. Maar op Agfa 200 ISO diafilm zag je daar weinig meer van…
Met een teleconverter of extender tussen objectief en camerabody verleng je de brandpuntsafstand in één klap met een factor 1,4 of 2. Je 200 mm wordt dus een 280 respectievelijk een 400 mm. In je tas neemt zo’n converter veel minder plaats in dan een echte teletoeter, en het prijskaartje is eveneens een stuk lager. Al zijn de spotprijzen van weleer verleden tijd: voor een beetje ‘vreemd merk’ converter betaal je al gauw zo’n 150 à 250 euro. En nog wel meer als je er voor optimale kwaliteit eentje wilt van je camera- of lensfabrikant. Daar staat tegenover dat de kortste instelafstand behouden blijft, waardoor je niet al te schuwe kleine diertjes opeens veel groter op de foto krijgt. En de automatische functies blijven meestal gewoon werken – zelfs de AF mits de lens die je gebruikt lichtsterk genoeg is.
Daarmee komen we bij de nadelen. Allereerst loopt de lichtsterkte terug met één (1,4x converter) of twee stops (2x converter). In het laatste geval wordt je 200 mm F 2,8 een 400 mm F 5,6. Ook de beeldkwaliteit gaat achteruit. Over het algemeen valt de schade bij duurdere converters wel mee, maar experts raden aan om liever geen zoomlenzen op een converter te monteren, en altijd het diafragma één of twee stops te sluiten. Dat neemt allemaal niet weg dat een converter voor incidenteel gebruik en ‘noodgevallen’ een handige en goedkope uitkomst kan zijn.
Lees ook:2x teleconverter voor Fujifilm-systeemcamera’s
Lees ook:Spatwaterdichte teleconverter voor Pentax-spiegelreflexen
Lees ook:Telezoom met extra punch
Lees ook:Teleconverter voor X100S – grips voor X-T1
Lees ook:Fujifilm X70 – de ultieme pocketcamera?