Op de fotoclub waar ik het een half jaar heb uitgehouden (of zij met mij…), werd je bij binnenkomst gelijk doodgegooid met voorschriften wat wel en niet mocht. Zo was een horizon midden in beeld bijna een doodzonde. 
Bij doorvragen bleek er zoiets te bestaan als de gulden snede, die in de fotografie om praktische redenen vaak in de zogenaamde regel van derden wordt vertaald. Je snijdt het beeld met twee verticale en twee horizontale lijnen keurig in negen gelijke partjes, en zorgt ervoor dat je hoofdonderwerp steevast op één van de vier snijpunten belandt. Als er op één of meer andere snijpunten eveneens iets te zien valt, kan je foto helemaal niet meer stuk…
Ik overdrijf nu bewust natuurlijk, maar feit blijft dat veel van zulke regeltjes, die oorspronkelijk als hulpmiddel waren bedoeld om foto’s minder saai te maken, een eigen leven zijn gaan leiden. En dan ben je per saldo weer terug bij af. Erger nog: sommige beeldbewerkingsprogramma’s zijn je graag behulpzaam om een foto precies volgens zo’n sjabloon bij te snijden: succes gegarandeerd! En in een recente spiegelreflexcamera is een functie ingebouwd die beginnende fotografen ‘moeiteloos professionele portretten’ belooft. Je raadt het al: automatisch gecropt volgens de regel van derden…
In feite bestaat er volgens mij maar één onaantastbare compositieregel: doe het bewust. Of je jouw onderwerp nou in het midden plaatst of juist aan de rand van het beeld, jij alleen kunt bepalen wat je het mooiste vindt. En als je iets ‘fout’ doet, doe het dan goed. Waarmee ik wil zeggen: vallende lijnen en scheve horizonnen zijn vooral storend wanneer iedereen, de maker incluis, denkt dat deze het eigenlijk niet zo bedoeld had.
Lees ook:Regel: een derde
Lees ook:Tips voor betere fotografie | 9/25
Lees ook:Tip van de week: waar laat je de horizon?
Lees ook:Eénderde regel: belangrijk in compositie
Lees ook:Plaatsing: de gulden snede